« اللَّهُمَّ إنِّی أَعُوذُ بِرِضَاکَ مِنْ سَخَطِکَ، وَبِمعَافَاتِکَ مِنْ عُقُوبَتِکَ، وأعُوذُ بِکَ مِنْکَ، لا أُحْصِی ثَنَاءً عَلَیْکَ أنْتَ کَمَا أَثْنَیْتَ عَلَى نَفْسِکَ»: «یا الله، من از خشم و غضبت به خشنودی و رضایتت و از کیفر و مجازاتت به عفو و بخششت پناه می برم و از گرفت و مؤاخذه ات به تو پناه می آورم. مرا توان و یارای آن نیست که به بیان ثنا و توصیف شایسته و وصف و شکوه بایسته ات بپردازم، تو چنان هستی که خودت را ستایش نموده ای».