تاریخ ویک (یا تاریخنگاری ویگ)

یک رویکرد به تاریخنگاری است که گذشته را به عنوان پیشرفت اجتناب ناپذیر به سمت آزادی و روشنگری بیشتر به ارمغان می آورد و به شکل های مدرن دموکراسی لیبرال و سلطنت مشروطه تبدیل می شود. به طور کلی، مورخان ویک بر افزایش قانون اساسی، آزادی های شخصی و پیشرفت علمی تأکید دارند. این اصطلاح اغلب به طور کلی (و ناخوشایند) به تاریخ هایی که گذشته را به عنوان راهپیمایی بی وقفه پیشرفت به سوی روشنگری به کار می برند، مورد استفاده قرار می گیرد. این اصطلاح همچنین به طور گسترده در تاریخ علم به معنی تاریخ نگاری استفاده می شود که متمرکز بر زنجیره موفق تئوری ها و آزمایش هایی است که به علم کنونی منجر می شود، در حالی که نظریه های شکست خورده و ناپایداری را نادیده می گیرد. تاریخ ویک یک شکل از لیبرالیسم است، اعتقاد به قدرت ذهنی انسان را دارد که جامعه را برای بهتر شدن، صرف نظر از تاریخ و سنت گذشته، شکل دهد. تاریخ ویگ شباهت زیادی با تئوری تاریخ مارکسی دارد، که پیش بینی می کند که انسانیت از طریق مراحل تاریخی به جوامع بی عدالتی و برابری که کمونیسم آن را دنبال می کند، حرکت می کند.

Macaulay: The History of England

Some content available on Google Books

Available from Amazon

This important strand in British historiography derives its name from one of the two main political parties in parliament in the eighteenth and nineteenth centuries; the other party were known as Tories. Whigs tended to stress the importance of parliament, as a counterbalance to the Crown and of the Church of England; Tories were much more deeply attached to the power and authority of Crown and Church.

History of England

The Whig view of history grew out of the unprecedented strength and prosperity of mid-nineteenth century Britain, which led the world in scientific and technological development and ruled an empire which stretched from Canada to South Africa, India, Australia, New Zealand and the Caribbean. It is little wonder that the Victorians saw themselves as the heirs to the Romans, but with one important difference: instead of an autocratic emperor, the British had a limited, parliamentary monarchy which, they believed, placed Britain on a higher moral plane; as a result the Victorians tended to revere institutions such as parliament, the Church of England, the legal system, the universities and the monarchy, as components of a perfectly balanced constitution, a model for other countries to follow. When the Victorians asked themselves how they had come to live in such an apparently perfect society, they looked for an explanation to the history of England.

In the Whig view, English history was the story of a struggle for the recovery of political and religious liberty which, they held, had been lost at the time of the Norman Conquest. It should be noted, incidentally, that this version of Anglo-Saxon history was entirely fanciful but still strongly believed in. They saw heroic figures, like Hereward the Wake, who led a resistance movement against the Normans from the fens of East Anglia, or the medieval barons who forced King John to accept Magna Carta, trying to propel England forward towards that state of liberty the Victorians enjoyed; their opponents, by definition, were trying to pull England back. These 'villains' included despotic kings, like King John, and the Catholicism, which the Victorians regarded as superstitious and autocratic.

Central to the Whig interpretation of history was the long conflict between Crown and Parliament that dominated the seventeenth century. While they regretted the bloodshed of the Civil War and the execution of King Charles I, the Whigs saw the defeat of the Crown and its subjugation to Parliament as essential to the establishment of a free society. However, in 1660 the Stuart monarchy returned. King Charles II, and especially his Catholic brother, James II, seemed to pose a formidable threat to the supremacy of parliament and appeared to be trying to establish Catholic autocratic rule in England. How, in the crucial year 1688, parliament was able to snatch victory from the jaws of defeat and lay the foundations for the prosperity of Victorian Britain was the story that the Whig writer and administrator Thomas Babington Macaulay set out to tell in his History of England.

Macaulay was a firm believer in the superiority and moral integrity of Britain's institutions. As a member of the government of British India he had dismantled the previous education system by which British administrators learned about the history, languages and culture of India, in favour of an entirely western curriculum, declaring scornfully that there was more value in a shelf of western authors than in the whole literary culture of the east. He applied much the same bumptious self-confidence to his reading of English history, which he sought to relate in an engaging style that, he hoped, would make his book as popular a read as the latest novel. In that aim he certainly succeeded. Reference

این رشته مهم در تاریخنگاری بریتانیا نام خود را از یکی از دو حزب اصلی سیاسی پارلمان در قرن هجدهم و نوزدهم به دست می دهد؛ حزب دیگر به عنوان Tories شناخته شد. وایگ ها تمایل دارند بر اهمیت پارلمان تأکید کنند، به عنوان مقابله با تاج و کلیسای انگلستان؛ توریها بیشتر به قدرت و اقتدار تاج و کلیسا وابسته بودند.

تاریخ انگلستان

دیدگاه ویک از تاریخ، قدرت و رفاه بی سابقه ای از بریتانیا در اواسط قرن نوزدهم را به وجود آورد، که جهان را در توسعه علمی و تکنولوژیکی هدایت می کرد و یک امپراتوری را که از کانادا به آفریقای جنوبی، هند، استرالیا، نیوزیلند و کارائیب . کمی تعجب آور است که ویکتوریا ها خود را به عنوان وارثان رومی ها دیدند، اما با یک تفاوت مهم: به جای یک امپراتور خودکامه، بریتانیا سلطنت محدود و مجلس داشت که بر این باور بود که بریتانیا را در یک سطح اخلاقی بالاتر قرار داد؛ در نتیجه ویکتوریا تمایل به احترام به نهادهای نظیر پارلمان، کلیسای انگلستان، نظام حقوقی، دانشگاه ها و سلطنت، به عنوان اجزای یک قانون اساسی کاملا متعادل و یک الگو برای دیگر کشورها بود. هنگامی که ویکتوریا از خود خواسته بود که چگونه در چنین جامعه ظاهرا کامل زندگی می کردند، آنها به دنبال توضیح برای تاریخ انگلستان بودند.

در نگاه ویگ، تاریخ انگلیسی داستان مبارزه برای بهبود آزادی سیاسی و مذهبی بود که آنها در زمان فرمان نورمن از دست داده بودند. لازم به ذکر است که این نسخه از تاریخ انگلوساکسون کاملا فریبنده بود اما به شدت به آن اعتقاد داشت. آنها شخصیت های قهرمانانه مانند Hereward The Wake را دیدند که جنبش مقاومت در برابر Norman ها را از جنبۀ شرق انگلیس و یا بارون های قرون وسطایی که موجب شد تا جان جان جان Magna Carta را مجبور به پذیرفتن مگنا کارتا کند، تلاش می کرد انگلیس را به سوی این وضعیت آزادی ویکتوریا لذت بردم مخالفان خود، به تعبیری، سعی داشتند انگلستان را به عقب بر گردانند. این "خائنانی" شامل پادشاهان مستبد، مانند پادشاه جان، و کاتولیک، که ویکتوریا ها به عنوان خرافاتی و خودکامه شناخته می شدند.

مرکزی برای تفسیر ویک از تاریخ، درگیری طولانی میان تاج و پارلمان بود که در قرن هفدهم تحت سلطه بود. در حالی که آنها از خونریزی جنگ داخلی و اعدام شاه چارلز I پشیمان شدند، وایگ ها شکست تاندون و تسلیم شدن به مجلس را به عنوان ضروری برای ایجاد یک جامعه آزاد دیدند. با این حال، در سال 1660 سلطنت استوارت بازگشت. پادشاه چارلز دوم، و به ویژه برادر کاتولیک او، جیمز دوم، به نظر میرسید تهدید بزرگی برای برتری پارلمان بود و ظاهرا تلاش برای ایجاد حکومت استبدادی کاتولیک در انگلستان بود. چگونه در سال های حیاتی سال 1688 مجلس توانست پیروزی را از فساد شکست بکشد و پایه های رفاه بریتانیا را در بر داشته است. داستان این است که نویسنده و مدیر وایگ توماس باببینگ ماکولی در تاریخ خود در انگلستان .

مکوالی معتقد به برتری و احترام اخلاقی موسسات انگلیس بود. به عنوان یک عضو از دولت هند بریتانیا، سیستم آموزش و پرورش قبلی خود را از بین برده بود که توسط آن مدیران بریتانیا در مورد تاریخ، زبان ها و فرهنگ هند، به نفع یک برنامه آموزشی کاملا برنامه ریزی شده بود، با افسانه ای اعلام کرد که ارزش بیشتری در یک قفسه نویسندگان غربی نسبت به کل فرهنگ ادبی شرق. او در مورد خواندن تاریخچه انگلیسی، بسیار باهوش و با اعتماد به نفس خویش به کار می برد. او به دنبال یک سبک جذاب بود که امیدوار بود کتاب خود را به عنوان آخرین رمان خوانده شود. در این هدف او مطمئنا موفق شد.