هدف علوم قرآنی؛ علم برای علم یا علم برای جامعه؟

***

استاد پاکتچی در نمایشگاه قرآن:

در حوزه مطالعات قرآنی ما یک انتقاد اساسی وجود دارد، یکی از مشکلات ما در مطالعات قرآنی و در آموزش‌های دانشگاهی در این حوزهآن است که هدف ما نفس علم است و این مهم‌ترین سد هر نوع کاربردی‌سازی است.


ذکر مثال آموزش اژدها در این جا راهگشاست، از فردی که آموزش اژدها پرسیدند تو چه درس می‌دهی؟ فرد پاسخ داد من اژدهاگیری درس می‌دهم، پرسش شد که هدف تو از این کار چیست که فرد آموزش‌دهنده گفت به این هدف که اژدها بگیرند و با این پرسش مواجه شد که آخر امروز دیگر اژدهایی وجود ندارد و پاسخ شنیده شد که هدف من این است که شاگردان من به شاگردانی دیگر همین علم را تدریس کنند. هر جا آموزش علم با هدف آموزش علم صورت می‌گیرد، قضیه تکرار می‌شود و دور مصرحی رخ می‌دهد. نکته این است که وقتی اهداف برنامه‌های آموزشی ما در مطالعات قرآنی اذکر می‌شود،شما به وضح این دور مصرح را می‌بینید.


در برنامه و اهداف این رشته آمده است، «فارغ التحصیلات این رشته می‌توانند در زمینه‌های زیر ایفای نقش نموده و برخی از نیازهای علمی جامعه را مرتفع سازند،تدریس در موسسه آموزشی ارگان‌ها، تدریس در دانشگاه‌های و موسسات آموزش عالی به عهنوان مربی و تحقیق و تالیف در راستای تهیه کتب درسی دانشگاه‌ها و مراکز آموزش عالی». دقیقا معلوم نیست که قرار است چه هدفی به غیر از تدریس محقق شود. یکی از اهداف در این برنامه اجرای پژوهش‌های علمی و اجرایی طرح‌های پژوهشی است و مگر ما چقدر نهاد پژوهشی در کشور داریم.


 ادامه داد: ما نمی‌دانیم که برنامه‌های آموزشی رشته علوم قرآن و حدیث برای چه هدفی انجام می‌شود، قرار است با انجام آن به چه هدفی برسیم و دستاورد معلوم نیست.


 در ۱۳ اسفند ۹۴ گزارشی در قدس آنلاین با عنوان برزخی که فارغ التحصیلان قرآنی در آن دست و پا می‌زنند، منتشر شده و به وضعیت این دانشجویان پرداخته است. در آماری که در جای دیگری منتشر شده است، گزارشی از تعداد اعضا هیئت علمی و دانشجویان و فارغ التحصیلان این رشته وجود دارد کهبیان می‌کند تعداد دانشجویان ما در رشته علوم قرآنی در یک سال ۲۵۳۲۳ نفر بوده است. این پتانسیل بسیار بالایی است و انتظار می‌رود این جمعیت کاری را انجام دهد.


در گزارش یاد شدهدر روزنامه قدس، جماعتی از علوم قرآنی معتقدند که مسئله اصلی ما کم سوادی است و برای باسوادان مشکل اشتغال وجود ندارد، اما اگر مشکل این باشد اساتید نیز بی‌سواد هستند که نمی‌توانند دانشجویان خوبی را تربیت کنند. برخی دیگر گفته‌اند جایگاه بخش قابل توجهی از علوم این رشته قلب دانشجوست. در این صوت اگر این مطلب درست باشد، ما در یک سال در حدود ۲۵ هزار نفر تربیت می‌کنیم که در اعلی علیین قرار بگیرند، آیا واقعا ما تصور می‌کنیم افرادی که علوم قرآنی نخوانده‌اند به اعلی علیین خواهند رسید؟ و اگر سال‌های پیش این رشته نبود، علما اعلام ما در جایگاه پایین‌تری قرار می‌گرفتند؟